Hartmut
Μέρος 2
Τι να κάνετε τώρα; ήταν το μεγάλο ερώτημα. Η σκέψη να επιστρέψω στην απασχόληση ήταν αβάσταχτη. Είχα ακόμα το παλιό μου όραμα από την εποχή της “επανένωσης”… την ελευθερία… οικονομική ανεξαρτησία… Westernhagen… και είχα εγκαταλείψει τον παιδικό μου έρωτα μόνο γι’ αυτό…
Τώρα είχα ξαφνικά πολύ χρόνο για να σκεφτώ, δεν είχα άλλες παραγγελίες, όλο το προσωπικό είχε απολυθεί, η εταιρεία είχε καταστραφεί, η γυναίκα και τα παιδιά είχαν μετακομίσει, είχαν φύγει…
Όλο και περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι όσο ζοφερά και αν είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή, πρέπει να περάσω το χρόνο μέχρι να ξαναρχίσουν τα πράγματα… και χρειαζόμουν μια ιδέα… ένα όραμα που θα μπορώ να πουλήσω… που θα με σώσει με την πάροδο του χρόνου. Και θυμάμαι ακόμα και σήμερα… σε ένα μακρύ ταξίδι με το αυτοκίνητο στη Γαλλία, μου ήρθε στο μυαλό:
… Κατά τη διάρκεια των ετών που έχουμε εργαστεί ως κατασκευαστές περιπτέρων σε όλο τον κόσμο, στο Ντουμπάι, το Μεξικό, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ελβετία… σε όλη την Ευρώπη, έχουμε χρησιμοποιήσει μια απίστευτη ποσότητα υλικού που απλά καταλήγει στον κάδο απορριμμάτων μετά την εκδήλωση. Μηδενική ανακύκλωση, πολύ ακριβό… Καταστροφή.
Και από την άλλη πλευρά, στη γειτονιά μου, έβλεπα παλιά βιομηχανικά σκουπίδια που μουχλιάζουν, που κανείς δεν ήθελε να αγγίξει εδώ και χρόνια, που όλο και περισσότερο ερειπώνονταν ως αποτέλεσμα και που μπορούσες να τα αγοράσεις με λίγα χρήματα. Και αυτό μου έδωσε μια ιδέα. Ίσως θα μπορούσατε να συνδυάσετε τα δύο; Πώς; Λοιπόν, ίσως θα μπορούσατε να μεταφέρετε το υλικό που δεν χρειάζεται πλέον μετά τις εμπορικές εκθέσεις, το οποίο διαφορετικά θα κατέληγε στον κάδο απορριμμάτων, από τα εκθεσιακά κέντρα στο Chemnitz στις εγκαταλελειμμένες περιοχές με δικά σας έξοδα και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσετε αυτό το υλικό για την ανάπλαση αυτών των εγκαταλελειμμένων περιοχών… να τα μετατρέψετε σε επιχειρηματικά πάρκα και να τα νοικιάσετε εμπορικά…
…με αυτή τη σκέψη στο κεφάλι μου, πήρα την επόμενη έξοδο του αυτοκινητόδρομου, κάθισα στο λόμπι ενός ξενοδοχείου λίγο έξω από το Παρίσι από το πρωί μέχρι το βράδυ και σφυρηλάτησα το όραμά μου για μια επιχειρηματική ιδέα στο φορητό μου υπολογιστή, εντελώς ευφορικός.
Υπήρχε όμως μια μεγάλη παγίδα: ήμουν σχεδόν απένταρος οικονομικά, με πολλά χρέη, χωρίς παραγγελίες, χωρίς εγγυήσεις, εντελώς μόνος μου, δεν ήξερα πώς θα τα κατάφερνα να περάσω τους επόμενους μήνες μέχρι το τέλος της οικονομικής κρίσης… αλλά χρειαζόμουν μισό εκατομμύριο για να σώσω την εταιρεία σε βάθος χρόνου, γιατί μόνο έτσι θα συνέχιζα να έχω πρόσβαση στο υλικό των εμπορικών εκθέσεων για το σχέδιό μου στο μέλλον και χρειαζόμουν άλλο ένα εκατομμύριο για να υλοποιήσω την ιδέα μου… για να ιδρύσω μια νέα εταιρεία… για την αγορά εγκαταλελειμμένων χώρων, για την απόκτηση εγκαταλελειμμένης σιδηροδρομικής γης, για έξοδα αγοράς και σχεδιασμού, κεφάλαια για την εκκαθάριση και το ξεκαθάρισμα… απλά για τα πάντα μέχρι να μετακομίσουν οι πρώτοι ενοικιαστές…. στην πραγματικότητα εντελώς απελπιστικό. Και όμως, πήγαινα από τράπεζα σε τράπεζα, παρουσίαζα τα οράματά μου γεμάτος θέρμη και πεποίθηση, αλλά κάθε φορά εισέπραττα μόνο ένα ακατανόητο κούνημα του κεφαλιού και απορρίψεις… εκτός από αυτή τη φορά.
