Jana:
Σχεδόν το τελευταίο αεροπλάνο μας βγάζει από την Κολομβία. Η Κορόνα έχει τον κόσμο σταθερά στα χέρια της και μαζί της τα νέα μας σχέδια.
Ο κόσμος μας στο σπίτι, όπως και σε όλες τις οικογένειες, χαρακτηρίζεται από καθημερινό αναπροσανατολισμό, προσαρμογή στη νέα κατάσταση της ζωής και ταυτόχρονη αντιμετώπιση της παγκόσμιας κατάστασης. Παράλληλα, προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε τα παιδιά με ασφάλεια στην καθημερινότητα. Όπως για πολλές οικογένειες, αυτό αποτελεί απόλυτη πρόκληση. Το βράδυ, σκεφτόμαστε τα σχέδιά μας για το κέντρο μας. Η Κολομβία δεν φαίνεται πλέον να είναι μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας μακροπρόθεσμα. Περνάμε χρόνο μπροστά στον υπολογιστή, ψάχνοντας στο διαδίκτυο για πιθανά ακίνητα στην Ισπανία, τη Μαγιόρκα και τη Γερμανία. Καθώς ψάχνουμε και συζητάμε, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο. Δεν θα είναι δυνατόν να βρούμε αυτό το μέρος από τον υπολογιστή του σπιτιού μας. Δεν μπορούμε να το δούμε, να το νιώσουμε, να το μυρίσουμε, να το ακούσουμε. Ένα βράδυ, καθόμασταν για άλλη μια φορά μπροστά από τον υπολογιστή κοιτάζοντας ακίνητα και το συνειδητοποιήσαμε και οι δύο αμέσως.
Πρέπει να ψάξουμε για το νέο μας σπίτι. Να ψάξουμε στον κόσμο. Πρέπει να “βιώσουμε” τον τόπο μας για να τον βρούμε. Είμαστε και οι δύο αμέσως φλεγόμενοι για αυτό το θέμα. Αρχίζουμε να στριφογυρίζουμε ιδέες. Τι θα γινόταν αν χρησιμοποιούσαμε την αναζήτηση ενός τόπου ως έργο; Ποιο θα μπορούσε να είναι το θέμα; Οι ιδέες απλά ξεχύθηκαν από μέσα μας. Αυτή ήταν η γέννηση της ιδέας του λεωφορείου μας.
Jana
Θα ήταν ένα αμερικανικό σχολικό λεωφορείο. Επειδή ταίριαζε απόλυτα με την ιδέα μας. Ο Hartmut κατάφερε να βρει μια εταιρεία που είχε ήδη φέρει αρκετά λεωφορεία από την Αμερική στη Γερμανία και βρήκε και το δικό μας λεωφορείο και μας το έφερε. Τα πράγματα γίνονταν όλο και πιο συγκεκριμένα. Η εταιρεία άρχισε να μετατρέπει το λεωφορείο έτσι ώστε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο αυτάρκεις όταν ταξιδεύουμε και σχεδιάσαμε τον εσωτερικό εξοπλισμό του λεωφορείου. Αλλά η ζωή είχε και άλλα σχέδια για εμάς.
Μια Παρασκευή του Σεπτεμβρίου του 2021, χτύπησε το τηλέφωνό μου και ήταν μια κάπως λαχανιασμένη υπάλληλος από την υπηρεσία ανάδοχων παιδιών… “Έχουμε ένα επείγον περιστατικό”… “Θα μπορούσατε επίσης να αναλάβετε τη δίδυμη αδελφή της Βικτώριας, την Πατρίσια;”.
Hartmut:
Τι είχε συμβεί; Το σύμπαν έχει σχέδιο! Ξαφνικά συνειδητοποιήσαμε ότι άλλο ένα παιδί θα έβρισκε το δρόμο του προς εμάς πριν από την έναρξη του ταξιδιού μας. Η δίδυμη αδελφή της Βικτώριας, που μας έλειπε πολύ εδώ και χρόνια. Από το πρώτο κιόλας τηλεφώνημα ήταν ξεκάθαρο ότι η Patricia θα έβρισκε ένα παντοτινό σπίτι μαζί μας. Ωστόσο, προκειμένου να της δώσουμε πίσω κάποια αυτοδιάθεση και την ιδέα ότι είναι η δημιουργός της ζωής της, αφήσαμε την ίδια και τα δύο κορίτσια να ορίσουν τον ρυθμό. Λίγες εβδομάδες αργότερα, η Patricia μας είπε “Ναι!” και μετακόμισε μαζί με τα λίγα που είχε μαζί της.
Αυτή ήταν μια εξαιρετική εμπειρία για μένα προσωπικά. Για πρώτη φορά, βίωσα για τον εαυτό μου την ερημική κατάσταση ενός παιδιού που μόλις είχε χάσει όλα όσα είχε γνωρίσει από τη μια στιγμή στην άλλη… έφυγε από το σπίτι… γονείς… αδέρφια έφυγαν, παιχνίδια, παιδικό δωμάτιο, οικείες ρουτίνες… Ένα παιδί που, λόγω της ιστορίας του, δεν γνώριζε σχεδόν καθόλου συναισθήματα και αισθήματα, είχε σταματήσει να αναπτύσσεται και βρισκόταν απλά σε κατάσταση επιβίωσης. Δεν μπορείς να περιμένεις καμία ευγνωμοσύνη ή στοργή, ήμασταν ξένοι γι’ αυτήν και έπρεπε να τα αντιμετωπίσει όλα μαζί.
Χάρη στην εμπειρία μας με τις άλλες δύο, ξέραμε τώρα τι μπορούσαμε να κάνουμε για να τη βοηθήσουμε να ανακτήσει τις δυνάμεις της.
