Συναντηθήκαμε ξανά μετά από τριάντα χρόνια. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος. Είχα σκεφτεί τον Hartmut από καιρό σε καιρό όλα αυτά τα χρόνια, αναρωτιόμουν τι είχε βιώσει όλα αυτά τα χρόνια; Τι είδους άνθρωπος ήταν τώρα; Εξακολουθούσε να είναι το ίδιο δυνατός και γεμάτος ευθύνη για τους ανθρώπους στην καρδιά του, όπως ήταν όταν ήμασταν νέοι; Ακόμα ο βράχος στο κύμα; Ο ήρωας;
Καθώς περπατούσα προς το σημείο συνάντησής μας, σκέφτηκα όλα όσα είχαν συμβεί από τότε. Είχα χρησιμοποιήσει τη νέα ελευθερία που απέκτησα μετά την επανένωση για να σπουδάσω επιτέλους τη δουλειά των ονείρων μου – την κοινωνική παιδαγωγική. Πάντα με ενδιέφεραν οι διαφορετικές ιστορίες των ανθρώπων και οι λόγοι πίσω από τις αποφάσεις τους. Οικονομικά 100% μόνη μου, έκανα τις εξετάσεις μου στο Πότσδαμ και στη συνέχεια ξεκίνησα τις σπουδές μου κοντά στο Κέμνιτς. Σπούδασα και εργάστηκα για να πληρώνω το νοίκι μου και να βγάζω τα προς το ζην. Τι είδους δουλειές έκανα… Από τότε, ξέρω ότι πάντα θα τα βγάζω πέρα, γιατί είτε ήταν σερβιτόρα, είτε αποθήκευση σε ράφια, είτε προαγωγή, ήταν αρκετό για να χρηματοδοτήσω τον εαυτό μου και τις σπουδές μου. Και καθώς τα χρήματα δεν έπαιξαν ποτέ καθοριστικό ρόλο για μένα και η θετική μου στάση απέναντι στη ζωή είναι στο επίκεντρο των πάντων, ήταν ιδανική επιλογή.
Αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, εργάστηκα σε πολλούς τομείς της κοινωνικής εργασίας – στο δρόμο, βοηθώντας τους άστεγους, συμβουλευτική για τις εξαρτήσεις. Ήμουν περίεργη και το έβρισκα υπέροχο να συνοδεύω τους ανθρώπους στο ταξίδι της ζωής τους. Έμαθα τόσες πολλές μοίρες, ιστορίες ζωής και γνώσεις για τα σχέδια ζωής που γινόμουν όλο και πιο ευγνώμων και ταπεινός για τη δική μου ζωή.
Τα παιδιά έπαιζαν ρόλο για μένα στη δουλειά μου ή στο περιβάλλον μου. Πάντα ήξερα ότι ήθελα να έχω εσωτερική σταθερότητα και ωριμότητα πριν τολμήσω να κάνω οικογένεια. Στη συνέχεια γνώρισα έναν άνδρα με τον οποίο αυτό φαινόταν εφικτό, αλλά παρά τις προσπάθειές μας, μας αρνήθηκαν τα δικά μας παιδιά.
Παρ’ όλα αυτά, απέκτησα τα παιδιά μου με διαφορετικό τρόπο. Όταν έγινε σαφές ότι δεν επρόκειτο να αποκτήσουμε δικά μας παιδιά, ο τότε σύζυγός μου και εγώ καθίσαμε μαζί και γράψαμε όλες τις επιλογές που μας ήταν πλέον ανοιχτές σε ένα μεγάλο φύλλο χαρτί. Έλεγε: να πάμε για λίγο στο εξωτερικό, να ταξιδέψουμε στον κόσμο, να μείνουμε άτεκνοι και να απολαύσουμε τη ζωή χωρίς παιδιά. Συμφωνήσαμε ότι αυτές οι επιλογές ήταν εκτός συζήτησης για εμάς προς το παρόν, καθώς και οι δύο θέλαμε να κάνουμε οικογένεια με παιδί. Επικεντρωθήκαμε στην εναπομείνασα επιλογή: υιοθεσία ή αναδοχή ενός παιδιού. Αποφασίσαμε εκείνο το βράδυ ότι θα αρχίζαμε να βαδίζουμε σε αυτόν τον δρόμο βήμα προς βήμα. Ωστόσο, υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι αν ένας από τους δύο δεν ήθελε να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο, θα το ξεκαθαρίζαμε πολύ καθαρά.
Την επόμενη ημέρα τηλεφώνησα στο γραφείο πρόνοιας νέων και έκλεισα ραντεβού με το αρμόδιο τμήμα.
