Συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο να ξεκινήσω ένα ταξίδι που θα με διαμόρφωνε για πάντα. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη με αυτό το ραντεβού, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ήδη ότι αυτός ήταν ο τρόπος μου για να δημιουργήσω οικογένεια. Ένιωθα ότι αυτή ήταν η αποστολή μου σε αυτή τη ζωή. Ήμουν εδώ, σε αυτόν τον κόσμο, για να βρω τα παιδιά της ψυχής μου. Μετά το ραντεβού στο γραφείο πρόνοιας νέων, περάσαμε τις επόμενες εβδομάδες συμπληρώνοντας τη γραφειοκρατία, κλείνοντας ραντεβού με γιατρούς, αντιγράφοντας τραπεζικές δηλώσεις και αποδείξεις αποδοχών. Και να παρακολουθήσουμε τα σεμινάρια όπου οι θετοί γονείς εκπαιδεύονται για τη ζωή τους με ένα υιοθετημένο παιδί.
Καθώς μου αρέσει να μοιράζομαι τη ζωή μου με άλλους, φυσικά είπα σε όλους όσους ήθελαν να ακούσουν (ή όχι) για το σχέδιό μας. Ήταν ενδιαφέρον να δω τις αντιδράσεις που πήρα. Κυμαίνονταν από το “Ω, δεν ξέρεις καν τι παίρνεις” μέχρι το “Νομίζω ότι είναι υπέροχο!”. Η φράση που άκουσα και ακούω περισσότερο είναι “Λοιπόν, εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό!”. Ευτυχώς, χαρακτηρίζομαι από το γεγονός ότι ακολουθώ το δικό μου δρόμο χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία στις απόψεις των άλλων. Παρ’ όλα αυτά, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου άρχισα να μαθαίνω να φροντίζω τον εαυτό μου, τα όριά μου και την ευημερία μου.
Φυσικά, τα λόγια των γύρω μου δεν με άφησαν ανεπηρέαστο. Και το αργότερο όταν συμπληρώσαμε το ερωτηματολόγιο, αναγκαστήκαμε να εμβαθύνουμε ακόμη περισσότερο στο θέμα “Παίρνω ένα ξένο παιδί να ζήσει μαζί μου”.
Αποφασίσαμε να δώσουμε ένα σπίτι σε ένα λίγο μεγαλύτερο παιδί.
Με ενθουσιασμό, συνειδητοποίησα ότι δεν φοβόμουν σχεδόν καθόλου την επαφή. Εκείνη την εποχή, σκέφτηκα ότι ίσως αυτό να οφειλόταν στο γεγονός ότι είχα αναπτύξει μια εσωτερική στάση μέσω της δουλειάς μου. Τώρα ξέρω ότι αυτό το μονοπάτι απλά το ένιωθα σωστό από την αρχή και ότι είχα και εξακολουθώ να έχω μια βαθιά εμπιστοσύνη ότι αυτό το μονοπάτι είναι σωστό και καλό.
14 ημέρες μετά την τελευταία ημέρα του σεμιναρίου μας, στεκόμουν δίπλα στο αυτοκίνητό μου σε έναν χώρο στάθμευσης όταν δέχτηκα το τηλεφώνημα που περίμενα. Η υπεύθυνη υπάλληλός μας είπε ότι είχε ένα κοριτσάκι που θα μας ταίριαζε πολύ. Μου έδωσε μια ημερομηνία κατά την οποία θα μας έλεγε κάτι για την ιστορία του κοριτσιού και στη συνέχεια θα μπορούσαμε να αποφασίσουμε αν θα θέλαμε να το γνωρίσουμε. Τα “Πώς τη λένε;”, “Πόσο χρονών είναι;” “Από πού είναι;” Γέλασε και αρνήθηκε. “Θα σας δούμε στο γραφείο πρόνοιας νέων και τότε θα μάθετε τα πάντα!”. Τώρα ήρθε η ώρα να περιμένουμε. Είχα πάρει το δρόμο μου για να γίνω μητέρα ενός κοριτσιού.
